Τρίτη 13 Μαΐου 2008

Ο φασισμός της Κρατικής Τηλεόρασης



Σε μια εποχή που τα τηλεοπτικά σκουπίδια αποτελούν το σήμα κατατεθέν της ελληνικής τηλεόρασης και κυριαρχεί η σαπίλα της κλειδαρότρυπας των μεσημεριανάδικων, η Κρατική και όχι Δημόσια Τηλεόραση γυρίζοντας μας χρόνια πίσω, σε εποχές « αλησμόνητες» που η κρατική λογοκρισία του Υπουργείου Τύπου έλυνε και έδενε χωρίς καν να κρατά τα προσχήματα, αποφάσισε να πετάξει στα σκουπίδια ότι καλύτερο έχει να παρουσιάσει τα τελευταία 13 χρόνια.

Η παρουσία του Στέλιου Κούλογλου και των εκπομπών του στην Κρατική Τηλεόραση αποτελούσε όαση στην έρημο της τηλεσκουπιδοκρατίας , με θέματα που όχι μόνο χαρακτηριζόντουσαν για την ποιότητα τους άλλα και σαν τέτοια που προσέλκυαν μεγάλο κομμάτι των ελλήνων τηλεθεατών και ιδιαίτερα εκείνων που τους ενδιέφερε κάτι παραπάνω από την απλή καταγραφεί γεγονότων.

Όμως η παρέα των «κ». Παναγόπουλου και Γόντικα έχει άλλη γνώμη για την τηλεόραση και ιδιαίτερα για την Κρατική που θα έπρεπε να είναι Δημόσια… Ο ινστρούχτορας της τηλεοπτικής επιχειραματικότας το φερέφωνο του κ. Ρουσσόπουλου και ο μικρός του φίλος ο παλαιός πετοσφαιριστής που από τις σάλες έμαθε να διοικεί την δημόσια τηλεόραση, αποφάσίσαν ότι δεν τους άρεσε η παρουσία του Στέλιου Κούλογλου. Αν αρέσει σε εμάς δηλαδή σε αυτούς που πληρώνουν το χαράτσι του τέλους – ανεξάρτητα αν έχουμε τηλεόραση ή όχι –μέσα από τους λογαριασμούς της ΔΕΗ, τους είναι αδιάφορο…

Βέβαια αυτό που δεν τους άρεσε και ιδιαίτερα στο αφεντικό τους τον κ. Γκέμπελς ή αλλίως Ρουσ-γκέμπελ ήταν τα θέματα που έθιγαν οι εκπομπές αυτές και ιδιαίτερα εκείνη που παρουσίασε την πραγματικότητα που ζούμε στην εποχή μας δηλαδή την γενιά των 700 Ευρώ, το περιβαλλοντολογικό πρόβλημα , την αστυνομική βία . Αν ο κ. Ρουσ-γκέμπελ ενοχλείται από την πραγματικότητα μας είναι αδιάφορο. Αυτός και οι υπόλοιποι της παρέας του είναι βασικοί υπεύθυνοι για την κατάσταση που ζούμε. Ας αποβάλλουν από πάνω τους το ορό της αναισθησίας και ας δουν την ενοχλητική πραγματικότητα.

Με την λογοκρισία που επιβάλλουν το μόνο που καταφέρνουν είναι να δυναμώνουν το κύμα της οργής της γενιάς μας

Με το να καταγγείλούμε μόνο, την απαράδεκτη απόφαση και το καθεστώς λογοκρισίας και φίμωσης που επιχειρείται να επιβληθεί και ίσως να ζητήσουμε την ανάκληση της απόφασης και τη συνέχεια των εν λόγω εκπομπών, ίσως δεν θα καταφέρουμε τίποτα. Οι αποφάσεις είναι ειλημμένες : ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ και ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΠΑΝΤΟΥ

Παρασκευή 2 Μαΐου 2008

32 χρόνια μετά…





Ἀγωνίες

Ἂν χτυπήσουν τὴν πόρτα, μὴν ἀνοίξεις.
Ὅσο καὶ νὰ χτυποῦν.
Πρέπει νὰ πιστέψουν πὼς τὸ σπίτι
εἶναι ἀδειανό.
Δὲν θὰ τὴ σπάσουν. Μὴ φοβᾶσαι.
Ἂν τὴ σπάσουν,
θὰ ξέρουμε πὼς μᾶς πρόδωσαν.
Οὔτε κ᾿ ἐγὼ τὸ πιστεύω.
Ναί, θὰ πυροβολήσω ἂν μποῦνε.
Ἐσὺ δοκίμασε νὰ φύγεις.
θὰ μπορέσεις.
Γιὰ μᾶς θἆναι. Τόση ὥρα
τριγυρίζουν τὸ σπίτι.
Κύταξε ἀπ᾿ τ᾿ ἄλλο παραθύρι.
Μὰ πρόσεχε.
Ναί, βλέπω. Χτυπᾶνε ἀπέναντι.
Μίλα σιγότερα.
Ἀκοῦς; Φασαρία; Τί νὰ γίνεται;
Κάποιον πιάσανε. Εἶναι γέρος.
Τὸν χτυπᾶνε τὰ σκυλιά.
Ἄτιμοι.
Πόσους θὰ πιάσετε; θὰ μείνουν
ὅσοι χρειάζονται καὶ περσότεροι.
θὰ μείνουν καὶ δὲν θὰ σταυρώσουν
τὰ χέρια.

Τριανταδυο χρόνια μετά και όμως τίποτα δεν έχει αλλάξει… Τριανταδυο χρόνια μετά και όμως όλα μένουν ίδια…

Οι λαοί αγωνίζονται για δημοκρατία, ψωμί, παιδεία, ελευθερία… πράγματα για κάποιους άλλους αυτονόητα, όμως για εμάς τίποτε πλέον δεν είναι δεδομένο… Το χρέος δύσκολο να θέλεις να γίνεις ένας μικρός ΑΛΕΚΟΣ, όμως αξίζει να προσπαθείς. Αξίζει να αγωνίζεσαι, να πολεμάς την αδικία, την φτώχεια, την εξαθλίωση

Τριανταδυο χρόνια μετά και συνεχίζουμε, με όπλο την θύμηση και αυτά που πίσω του άφησε κάποιος που τον έλεγαν ΑΛΕΚΟ. Τριανταδυο χρόνια μετά και απάντηση ακόμα δεν πήραμε με ενότητα και αγώνα…

Όμως ελπίζουμε και είμαστε εδώ…

Θέλω να προσευχηθώ

με την ίδια δύναμη που θέλω να βλαστημήσω

Θέλω να τιμωρήσω

με την ίδια δύναμη που θέλω να συγχωρήσω

Θέλω να προσφέρω

με την ίδια δύναμη πού ’θελα στο ξεκίνημα

Θέλω να νικήσω

αφού δεν μπορώ να νικηθώ