ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ

«Μετά το φόνο ο Ντερτιλής σαν να μη συνέβαινε τίποτα μπήκε στο τζιπ και χτυπώντας με στην πλάτη μου είπε: "Με παραδέχεσαι ρε; Σαράντα πέντε χρονών άνθρωπος και με τη μία στο κεφάλι!"»

Μία γραμμή συνδέει τη δολοφονία του Διομήδη Κομνηνού, από το χουντικό Ντερτιλή, πριν από 35 χρόνια, με αυτήν του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τον «ειδικό φρουρό» το Σάββατο. Μια γραμμή ευθεία, που περνάει από την ίδρυση των ΜΑΤ (έργο του Καραμανλή), στις αύρες του 1980 και τις δολοφονίες των Κουμή και Κανελλοπούλου, στη δολοφονία του Καλτεζά το 1985, στο αλήστου μνήμης «Εσείς είστε το κράτος» του Μητσοτάκη προς τους αστυνομικούς, για να καταλήξει στις πρόσφατες τιμωρίες ατιμωρησίας για τη διαβόητη ζαρντινιέρα. Κι η ευθεία αυτή δικαιώνει την άποψη που έχουμε εκφράσει και πρόσφατα πως η Χούντα, ουσιαστικά, ακόμα δεν έχει πέσει.

Υπάρχουν σατανικές συμπτώσεις που κάνουν τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου να μοιάζει με εκείνη του Κομνηνού, από τη Χούντα, 35 χρόνια πριν. Ο Ντερτιλής, τότε, στρατιωτικός. Σήμερα, στην πρόσληψη των «ειδικών φρουρών», θεωρείται προσόν η στρατιωτική θητεία στις Ειδικές Δυνάμεις. Το να θεωρείς κάποιον που έκανε σκληρή στρατιωτική εκπαίδευση, κατάλληλο για αστυνομικό, είναι ένα βήμα πριν κατεβάσεις το στρατό στο δρόμο. Κοινή συνισταμένη, το νταηλίκι. Και πιο εξοργιστική ομοιότητα, η καλλιεργημένη ατιμωρησία.

Επειδή λοιπόν δεν έχουμε καμία εμπιστοσύνη στους υφιστάμενους μηχανισμούς, αφού σε όλα τα προηγούμενα περιστατικά οι ένοχοι πέσανε στα μαλακά, προτείνουμε στον κρατικό μηχανισμό να θεσπίσει ένα νέο βραβείο, το βραβείο Ντερτιλή το οποίο θα απονέμει τακτικά στα όργανα εκείνα τα οποία ενσαρκώνουν το νταηλίκι και το θράσος απέναντι στους πολίτες, αξίες που πιστά έχει αναδείξει το καθεστώς της μεταπολίτευσης, από την ίδρυση των ΜΑΤ και εντεύθεν.

Αφού χάθηκαν τα προσχήματα, ας πέσουν και οι μάσκες.