Αρθρο παρέμβαση του ΣΤΑΘΗ

Επίλογος για ένα βιβλίο

Υπάρχει μια μικρή (που τείνει διαρκώς να μεγαλώνει) σέχτα αποδομητών ιστορικών στην Ελλάδα - όπως και σε όλες τις χώρες· ο μεταμοντερνισμός άλλωστε είναι μία απ' τις επικρατούσες, παρ' ότι σε φθίνουσα πλέον πορεία, στη Δύση σχολές σκέψης-ρεύματα.

Αριστερής κατά μέρος καταγωγής ο μεταμοντερνισμός, εύκολα προσαρμόσθηκε κατά το πλείστον στα φιλελεύθερα κελεύσματα και με ζέση άρχισε να καλύπτει, κι εν πολλοίς να εκφράζει, την ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης (όσον έχει ανάγκη αυτή η τελευταία από ιδεολογίες) και τις πρακτικές της Νέας Τάξης.

Υπ' αυτήν την έννοια πολλοί απ' τους αποδομητές βρέθηκαν απολογητές με παρεμβάσεις τους στον δημόσιο λόγο, ακόμα και των πολέμων που εξαπέλυσε ή υποδαύλισε ή δημιούργησε ο ιμπεριαλισμός τα τελευταία χρόνια, με κορυφαίους εκείνους επί την Σερβία και το Ιράκ.

Κ αθόλου μακρυά από τις εξουσίες, εθνικές και υπερεθνικές, οι αποδομητές συχνά αναλαμβάνουν «ανάθεση έργων», και στις τέχνες, και στα γράμματα, και στην επικοινωνιακή πολιτική, ξεπέφτοντας συχνά στο επίπεδο της προπαγάνδας, προκειμένου να εξυπηρετηθούν πολιτικές σκοπιμότητες, κρατικές επιδιώξεις και διακρατικές σχέσεις.

Απότοκο ενός τέτοιου πλέγματος υπήρξε το δυσώνυμο βιβλίο της Ιστορίας για τη Στ' Δημοτικού. Η «σύλληψή» του έγινε ύστερα από διακρατική συμφωνία μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας (Γιώργος Α. Παπανδρέου - Ισμαήλ Τζεμ), 4.ΙΙ.2000, ήτις προέβλεπε τη «συνεργασία των δύο χωρών στην παρουσίαση (sic) της ιστορίας (...) ιδιαίτερα στα σχολικά βιβλία» με στόχο «τη διόρθωση των ανακριβειών» (όπως, λόγου χάριν, η σφαγή της Σμύρνης). Ολον αυτό έγινε νόμος του κράτους (2929 του 2001) με τις υπογραφές των συναρμόδιων Υπουργών Γ. Παπανδρέου, Ε. Βενιζέλου, Π. Ευθυμίου και Δ. Ρέππα.

Ακολούθως, η συγγραφική ομάδα της κυρίας Ρεπούση ανέλαβε τη συγγραφή του έργου, το οποίον τελείωσε επί διακυβέρνησης της Ν.Δ. και επί Υπουργίας της κυρίας Γιαννάκου (Η οποία το υπερασπίσθηκε με αξιοθαύμαστο προσωπικό σθένος, άγριες θεσμικές παρεκτροπές, κουτοπονηριές, τακτικισμούς και φανατισμένο νεοφιλελεύθερο δογματισμό).

Τ ο εγχείρημα ήταν εξ αρχής υπονομευμένο. Αναγκασμένη να υποταχθεί σε πολιτικές εντολές και προτεραιότητες η επιστήμη, βρέθηκε σε δεύτερη μοίρα - με αποτέλεσμα πραγματολογικά και μεθοδολογικά λάθη, τα οποία διαπιστώθηκαν στην αρχή με έκπληξη και στη συνέχεια πανηγυρικώς από πολλούς και διαφορετικούς μεταξύ των, και των οποίων λαθών ο αριθμός υπερέβαινε κάθε ιστορικό (και ανεκτό) προηγούμενο.

Ομως, το θλιβερό αυτό αποτέλεσμα αβάσταχτα επιβάρυναν οι ιδεοληψίες των αποδομητών. Η άποψη για «στρογγύλεμα» των τραγωδιών, ώστε να μην αναπαράγεται το «μίσος», οδήγησε σε κωμικοτραγικές διατυπώσεις, πασπαλισμένες με υστερικές μονομανίες φεμινιστικού τύπου που κατέληγαν να εξισώνουν τον Παπαδιαμάντη με κάποιαν Φερφερέν (σιγά μη συγκρατήσω το όνομα) και τον Καραϊσκάκη με τη σέλα του αλόγου του.

Τ ο βιβλίο κατάφερε να συγκεντρώσει στο σώμα του την αντιεπιστημονικότητα, τις ιδεοληπτικές μονομανίες, τη διαστρέβλωση, την ξηρή (αφόρητα ξηρή) αφήγηση και, κυρίως, το εξής ανακόλουθον: η δομή του (που θα μπορούσε να θεωρηθεί αρετή) αναφερόταν σε σπουδαστές κι όχι σε παιδιά του Δημοτικού.

Εντυπωσιακότερη όμως όλων αυτών υπήρξε η ρητορική των συγγραφέων του βιβλίου, οι οποίοι πέρασαν το... Γένος γενεές δεκατέσσερις. Με πρωτοφανή αλαζονεία. «Ψυχωσικοί», «νοικοκυρές», «σκοταδιστές», «αλευρομάγειροι», ήταν απ' τους ηπιότερους χαρακτηρισμούς που υπέστη το 90% των Ελλήνων εν τέλει, οι οποίοι αίφνης βρέθηκαν να τσουβαλιάζονται όλοι αδιακρίτως σε οπαδούς του κ. Καρατζαφέρη, του κ. Χριστόδουλου κι άλλων Ελληναράδων, ταμπελισμένοι όλοι (οι Ελληνες) σε κατηγορίες «ελληνοπαραφρόνων», «αριστερών εθνικοφρόνων», «φαιοκόκκινων» κι άλλων συναφών παρόμοιων. Οποιος έβλεπε φως σε μια εφημερίδα, ανέβαινε κι έγραφε λίβελλον εναντίον τού «εθνικοπαράφρονος» της αρεσκείας του.

Ε ίναι χαρακτηριστικό του διαλόγου που φυσικά φούντωσε ότι οι αντιλέγοντες στο βιβλίο κατέφυγαν σε επιχειρήματα, πηγές και βιβλιογραφία, ενώ οι αμύντορες του βιβλίου σε ιδεολογικά αξιώματα, καθόλου βιβλιογραφία και χαρακτηρισμούς - σταλινικούς χαρακτηρισμούς. Α, και γενικεύσεις!

Είναι ακόμα πιο χαρακτηριστικό ότι, ενώ ο διάλογος ξεκαθάριζε σιγά-σιγά και ένα προς ένα τα ζητούμενα αυτής της υπόθεσης (πολύ ευρύτερης εξάλλου απ' το βιβλίο της Στ' Δημοτικού), πολλοί απ' τους υπερασπιστές του βιβλίου, χωρίς εις ουδέν να αντιπαρατίθενται ή να απαντούν, επανέφεραν τον διάλογο στην αφετηρία του. Με μονότονη (αλλά γκαιμπελική) επιμονή ξαναέλεγαν τα ίδια ή έβαζαν στο στόμα των αντιπάλων τους πράγματα που εκείνοι δεν έλεγαν, ώστε να τους απαντούν και εις κάτι.

Ετσι, ο διάλογος σύρθηκε επί μακρόν, σχετικώς άγονος. Οχυρωμένοι σε συνέδρια και πάνελ ημετέρων και καθόλου εναντίων, οι αμύντορες του βιβλίου πλημμύριζαν τον Τύπο με κείμενα - τα περισσότερα νηπιακού επιπέδου, όπως αν υπήρξε, φέρ' ειπείν, το κρυφό σχολειό!! Το αυτονόητον, ότι και υπήρξε και δεν υπήρξε (αναλόγως της επαρχίας και της περιόδου κατά την Τουρκοκρατία), πήγε περίπατο από μια λογική που επικαλείται μεν τον ορθό λόγο, αλλά σκέφτεται στερεοτυπικά με το πιο σκοταδιστικό αποτέλεσμα (Επί παραδείγματι: τέτοιον εξωραϊσμό των Οθωμανών αποστρέφεται, και καλά κάνει, ακόμα και η τουρκική ιστοριογραφία).

Ομως, παρ' ότι μια σέχτα, οι μεταμοντερνιστές («αναθεωρητές» κατά το λεγόμενον) ιστορικοί, η φασαρία που κατάφεραν να κάνουν είναι εντυπωσιακή - ένας όγκος δημοσιευμάτων στον Τύπο, απολύτως ανακόλουθος με το 90% των Ελλήνων, φάνηκε ισχυρότερος στις εντυπώσεις απ' τον όποιον αντίλογο. Μια «μαγική εικόνα» στην οποία δείχνει έτοιμος να υποτάσσεται ο Τύπος (μάλιστα ο κεντρικός) και διαθέσιμος να την αναπαραγάγει. Γιατί;

Ε ίναι φανερό ότι στην υπόθεση αυτή συγκρούσθηκαν δύο διαφορετικά ρεύματα στην ελληνική κοινωνία, που όμως διατρέχουν όλα τα κόμματα. Η έννοια του έθνους κατά τον πολιτικό της προσδιορισμό (και συνεπώς κατά την εξέλιξή της στην ιστορική διάρκεια), του πατριωτισμού, του διεθνισμού, των τάξεων, της λαϊκής παράδοσης, της μυθολογίας, της αυτογνωσίας, του εθνικισμού, του κοσμοπολιτισμού, του αυτοπροσδιορισμού, του ρατσισμού, των μειονοτήτων, της καταγωγικότητας, ετέθησαν στο τραπέζι και συγκρούσθηκαν μεταξύ τους, είτε με τις παρεκβάσεις τους και τις αλλοιώσεις, αναλόγως της μεταχείρισής των απ' τους διαλεγόμενους. Το κόλπο, ας πούμε, της σύγχυσης μεταξύ «εθνικού» και «εθνικιστικού», «διεθνιστικού» και «κοσμοπολίτικου» έδωσε και πήρε. Το ίδιο και οι αφορισμοί («ασυνέχεια του έθνους» άνευ αποδείξεως του γεγονότος) ή τα κλισέ όπως: «εθνικό είναι ό,τι είναι αληθινό» - τρίχες! Αληθινό είναι ό,τι μπορεί να αποδειχθεί και συνεπώς χρήσιμο στο έθνος και τον λαό ό,τι μπορεί να του αποδειχθεί επίσης, ώστε να το αποδεχθεί.

Ομως, η μεταμοντερνική άποψη ότι ο καθένας έχει ή δικαιούται να έχει την αλήθεια του (καθώς εκφράστηκε και από την κυρία Ρεπούση: «η αλήθεια των άλλων»), άνετα μπορεί να οδηγήσει στο σβήσιμο του Ολοκαυτώματος ή της Γενοκτονίας των Αρμενίων, όσον και σε όλον αυτόν τον κοπετό μπουρδολογίας κι αμετροέπειας που χαρακτήρισε πολύν απ' τον λόγο σε αυτόν τον διάλογο.

Τ ο θέμα δεν τελείωσε. Απλώς οι αποδομητές έκαναν ένα λάθος σε αυτήν την ιστορία, πιθανόν μοιραίο, αλλά θα συνεχίσουν, διότι η πολιτική που τους έχει καλέσει υπό τα όπλα συνεχίζεται.

Παρ' ότι σέχτα, έχουν την ομοθυμαδόν υποστήριξη «εκσυγχρονιστών» και «μεταρρυθμιστών», όλων των νεοφιλελεύθερων δηλαδή στα δύο μεγάλα κόμματα, καθώς κι ορισμένων αριστερών, που βλέπουν το δένδρο (Χριστόδουλος) και δεν βλέπουν το δάσος (Σόρος). Μάλιστα, αυτοί οι τελευταίοι φαίνεται να τραβάνε ένα ζόρι ανεξήγητο. Εφθασαν να κατηγορούν αριστερούς συντρόφους τους ότι... λογοκρίνουν την... εξουσία ή ότι συμπλέουν με το ΛΑΟΣ. Ευκολίες ούτε καν σταλινικές! Πολύ υποδεέστερες. Ταυτοχρόνως, η σέχτα αυτή διαθέτει ιδιαιτέρως ισχυρή επιρροή στον Τύπο, παρά το κόστος που, κατά τη γνώμη μου, προκύπτει για τις εφημερίδες με τα παιδαριώδη τους κείμενα - άκρως αντιληπτά ως τέτοια απ' τους αναγνώστες.

Επίσης, ιδιαίτερη ισχύ έχει η ομάδα αυτή στα ΑΕΙ, όπου λύνει και δένει: καριέρες, προσωπικές σχέσεις, διαχείριση προγραμμάτων, επιδοτήσεων και συντεχνιακών καθιερώσεων. Προς τούτο, άλλοι τρομοκρατούμενοι κι άλλοι ιδιοτελείς, προσθέτουν, πλην Λακεδαιμονίων, εαυτούς στην όλη απαξία που κατέστησε κυρίαρχη στα ΑΕΙ κυρίως το ΠΑΣΟΚ (με τη Ν.Δ. ασμένως να ακολουθεί κατά πόδας, ώσπου να τα διαλύσει τελείως).

Τ έλος, αν η διαφορά ανάμεσα στις εφημερίδες και την τηλεόραση είναι η υψηλή ποιότητα που αναμένεται σε κείμενα, τουλάχιστον για τα κρίσιμα θέματα (ώστε να έχει για εμάς και κάποιο νόημα η επιδίωξη της αναγνωσιμότητας) σε αυτήν την υπόθεση αποτύχαμε. Λίγα ήταν τα κείμενα που κατέφυγαν στις πηγές ή περιέγραψαν με ειλικρίνεια τις πολιτικές και ιδεολογικές τους συντεταγμένες. Περίσσεψαν η αμάθεια, η επανάληψή της κατά κόρον - αφόρητα, οι ιδεοληψίες και οι ιταμοί χαρακτηρισμοί.

Εν κατακλείδι, επιτρέψτε μου μιαν παρατήρηση: πρέπει να γίνουμε πιο αυστηροί. Οσον αυστηροί είμαστε με τους εαυτούς μας πρέπει να γίνουμε και με τους άλλους. Και, κυρίως, οι αναγνώστες μαζί μας. Οταν γράφουμε μπούρδες, πρέπει να ελεγχόμεθα από εσάς. Εχει παρακρατήσει αυτή η φλουφλιά τής «αλήθειας του καθενός», δηλαδή του γενικευμένου ψεύδους...

ΣΤΑΘΗΣ Δ. Σταυρόπουλος

Την Κυριακή ας μην ξέχασουμε να μαυρίσουμε την Μαυρέτα ...Αχ Συγνώμη την Μαριέττα

Δεν πρέπει να τους ξεχάσουμε...πρέπει να τους μαυρίσουμε...

ΚΟΕ: Οι λόγοι για τους οποίους στις 16/9 ψηφίζουμε σήμερα

Σε λίγες μέρες θα ψηφίσουμε. Μέσα σε ένα σκηνικό άσχημο, σημαδεμένο από την εθνική καταστροφή των πυρκαγιών και τις προσπάθειες ιδιαίτερα της κυβέρνησης να «αγοράσει» τις εκλογές μέσω παροχών της τελευταίας στιγμής, οδηγώντας σε κατεξευτελισμό τους πληγέντες πολίτες, παίζοντας με τον πόνο τους. Μέσα σε ένα άσχημο σκηνικό, όπου το ένα κόμμα τάζει την ανέγερση ενός νέου διεθνούς αθλητικού κέντρου στην Ολυμπία και το άλλο τη δημιουργία μιας καινούριας πόλης με ονομασία Νέα Ολυμπία. Μέσα σε ένα άσχημο σκηνικό, όπου όλοι οι παράγοντες προσπαθούν να φτιασιδώσουν το δικομματισμό, και οι πιο επιτήδειοι να στηρίξουν τον Καραμανλή ώστε να συνεχίσει τη «μεταρρύθμιση» που τόσο έχουν ανάγκη το κεφάλαιο και όλοι οι παρατρεχάμενοί του στην Ελλάδα.

Είναι ενδεικτικό πως το δικομματικό σύστημα γνωρίζει μια έντονη αμφισβήτηση και επιφύλαξη από την πλειοψηφία του πληθυσμού – άσχετα από τι ποσοστά θα καταφέρει να συγκεντρώσει. Η εθνική καταστροφή –που έδειξε πολλά πράγματα για τη φύση και τα έργα του δικομματισμού– τρόμαξε τα κόμματα εξουσίας και σημάδεψε τη μίνι προεκλογική περίοδο. Οι δημοσκόποι αδυνατούν να πουν κάτι με σιγουριά, γιατί ο θυμός και η αγανάκτηση εκφράζεται έντονα όταν πλησιάζουν πολίτες και τους ρωτούν για το τι θα ψηφίσουν: είναι πολλοί εκείνοι που αρνούνται καν να απαντήσουν.

Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, όπου φάνηκε καθαρά η ανυπαρξία μιας αξιωματικής αντιπολίτευσης ικανής να κάνει ζημιά στη ΝΔ και τον Καραμανλή, και σωστά πολλοί μιλούν για αλλεπάλληλα αυτογκόλ του ΠΑΣΟΚ λίγες μέρες πριν τις εκλογές, είναι ιδιαίτερα θετικό και ενθαρρυντικό να υπάρξει και να εκφραστεί ο θυμός και η τιμωρία του δικομματισμού και μέσα από τις κάλπες.

Μέσα σε αυτό το περιβάλλον έχει ανατραπεί επί της ουσίας ο σχεδιασμός του Καραμανλή να αιφνιδιάσει με το μίνι καλοκαιρινό εκλογικό πραξικόπημα των εκλογών-εξπρές που πήγε να επιβάλλει και ο περίπατος που νόμιζε ότι θα κάνει. Τσαλακώθηκε η εικόνα του, θα είναι πιο αδύναμος την επόμενη περίοδο και φυσικά –αν εκλεγεί– θα έχει μια μικρότερη πλειοψηφία μέσα στη Βουλή, και ίσως μικρότερη ευχέρεια κινήσεων. Όποια κυβέρνηση και να βγει, είτε αυτοδύναμη είτε συνεργασίας, θα έχει πιο κοντινό τον κίνδυνο της οργής και της δυσφορίας του κόσμου. Η γραμμή της «εθνικής συναίνεσης» μπροστά στις καταστροφές θα υποστεί ρωγμές που ίσως είναι σημαντικές, όταν η αντιπολίτευση εκφραστεί εκεί που πονά το σύστημα: στους δρόμους.

Υποστηρίζουμε ότι τα μηνύματα των αγώνων της προηγούμενης περιόδου, με χαρακτηριστικότερο τον αγώνα ενάντια στην κατάργηση του άρθρου 16, έχουν σπείρει ένα σπόρο που μπορεί να ανθίσει και την επόμενη περίοδο: Η συνταγματική αναθεώρηση δεν θα είναι μια εύκολη υπόθεση, το άρθρο 24 δεν θα μπορέσει να καταργηθεί, η μάχη του ασφαλιστικού θα δοθεί έτσι κι αλλιώς, η απονομιμοποίηση της νεοφιλελεύθερης πολιτικής θα συνεχιστεί στις συνειδήσεις του κόσμου. Η διαδήλωση της 29/8 στο Σύνταγμα με τις 25.000 κόσμου δείχνει αρκετά πράγματα για όποιον θέλει να τα αφουγκραστεί.

Σε αυτήν την κατεύθυνση έχει παίξει οπωσδήποτε ένα θετικό ρόλο ο ΣΥΡΙΖΑ την προηγούμενη περίοδο. Η ενίσχυσή του μέσα από τις κάλπες θα σηματοδοτήσει τη θέληση του κόσμου για μια πραγματική αριστερή ριζοσπαστική αντιπολίτευση. Θα σημάνει υποστήριξη σε μια πολιτική για την αλλαγή των συσχετισμών, για την έκφραση των καταπιεζομένων, για ανατροπή των νεοφιλελεύθερων πολιτικών, για νέες διεργασίες μέσα στην Αριστερά, για αλλαγές σε όλους τους κοινωνικούς χώρους.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η μοναδική αριστερή αντινεοφιλελεύθερη συσπείρωση (σήμερα τον συγκροτούν 9 δυνάμεις, ενώ το 2004 αποτελούνταν από 5 κόμματα και οργανώσεις) που στηρίζεται σε μια πείρα κοινής δράσης και παρεμβάσεων, διαλόγου και διεργασιών μέσα στην ίδια την Αριστερά, με σεβασμό και ανεξαρτησία της κάθε δύναμης, με πλουραλισμό και με δυνατότητα έκφρασης ενός διάχυτου ριζοσπαστικού δυναμικού.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μόνο μια απλή εκλογική συνεργασία (και μόνο αυτό πάλι δεν θα ήταν αρνητικό) αλλά κάτι πολύ περισσότερο: Ακουμπά πάνω στην ανάγκη ανασυγκρότησης της Αριστεράς, πάνω στο αίτημα να ξαναχτιστεί πραγματικά κι όχι στα λόγια η αξιοπιστία της Αριστεράς, πάνω στην απαίτηση να κτιστούν μέτωπα και αντιστάσεις σε όλους τους χώρους για να αλλάξουν οι αρνητικοί συσχετισμοί.

Η δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ είναι οι ανάγκες και η πίεση που ασκεί ο «λαός της Αριστεράς» μαζί με τα κινήματα και τις αντιστάσεις για αλλαγή της ίδιας της Αριστεράς, για ανάδειξη ενός στόχου που πραγματικά να αλλάζει το τοπίο: Θα αποδειχτεί η Αριστερά ικανή να συμβάλλει στη δημιουργία ενός πολιτικού και κοινωνικού μετώπου ανατροπής του νεοφιλελευθερισμού; Θα δώσει χώρο και δυνάμεις να εκφραστεί γνήσια αυτή η απαίτηση, ή θα λοξοδρομήσει προς διάφορες πραχτικές γνωστές και μη εξαιρετέες σε όλες τις δυνάμεις της Αριστεράς; Θα μπορέσει να είναι χρήσιμη και κοντά στους πολίτες, ή θα πορευτεί με τον ίδιο τρόπο που πορεύτηκε τις πρόσφατες δεκαετίες; Θα αποκτήσει ένα λόγο που να είναι ελκτικός, που να απαντά στις σύγχρονες πραγματικές προκλήσεις, ή θα βυθιστεί στο «κάνω μικροπολιτική» εξακολουθώντας να απωθεί τον κόσμο της;

Λένε ότι «η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού». Και όποιοι το λένε δικαιολογούν με αυτό την όποια επιλογή τους, την όποια ταχτική τους. Η αριστερή πολιτική σήμερα μπορεί να βάλει έναν εφικτό, εφικτότατο πολιτικό στόχο: να αλλάξει τους συσχετισμούς, και αυτό να μορφοποιηθεί με τη δημιουργία ενός πολύμορφου αλλά σαφώς διακριτού κοινωνικού και πολιτικού μετώπου δυνάμεων που αντιπαλεύουν το νεοφιλελευθερισμό. Αν θέλουμε λοιπόν να ασχολιόμαστε με την πολιτική και να μην υποβαθμίζουμε τον εαυτό μας και το πεδίο, πρέπει να αναρωτηθούμε για τις δυνατότητες, τα βήματα, τις μικρές και μεγάλες μάχες, τα υλικά και τα πολεμοφόδια που έχουμε σήμερα, για να προωθήσουμε το στόχο αυτό. Από την άποψη αυτή, η ύπαρξη, η ενδυνάμωση, η ουσιαστικοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ είναι μια από τις πιο ουσιαστικές και γόνιμες κινήσεις. Είναι η απόδειξη ότι μπορούν να ενεργοποιηθούν δυνάμεις, να δρομολογηθούν εξελίξεις, να δημιουργηθούν γεγονότα (μικρά και μεγάλα), να πιεστούν δυνάμεις σε μια ορισμένη συμπεριφορά. Τελικά, να αλλάξουν τα πράγματα και οι συσχετισμοί σε ένα επίπεδο, ώστε να μπορούν να προχωρήσουν και άλλες διαδικασίες μετά.

Δεν κάνουμε το λάθος να ταυτίζουμε το ΣΥΡΙΖΑ με το πολιτικό και κοινωνικό μέτωπο. Αλλά και δεν κάνουμε το λάθος να υποτιμούμε τη σημασία που έχει το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ –σαν δυνατότητα και πραγματικότητα– ώστε με μαζικούς όρους να μπουν οι βάσεις ανασυγκρότησης της Αριστεράς.

Ψήφο λοιπόν στο ΣΥΡΙΖΑ, που ήταν η μόνη ενωτική αριστερή φωνή και η πραγματική αντιπολίτευση με μαζικούς όρους στη νεοφιλελεύθερη πολιτική μέσα και έξω από τη Βουλή. Ψήφο στο ΣΥΡΙΖΑ για να αλλάξει το τοπίο, ψήφο στο ΣΥΡΙΖΑ για να στηριχτεί το σύνθημα «Να νικήσει η ζωή» απέναντι στις εκατόμβες που ετοιμάζει κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή το γερασμένο σύστημα που κυριαρχεί, ο καπιταλισμός.

Ψήφο στο ΣΥΡΙΖΑ για να συνεχιστεί με μεγαλύτερη ορμή το εγχείρημα αυτό, να μην αποτελέσει όχημα εκλογικής μόνο παρουσίας, για να μπορούμε να αντισταθούμε από καλύτερες θέσεις και πιο συλλογικά, για να βάλουμε τις βάσεις να αλλάξουν πολλά πράγματα και μέσα στην Αριστερά.

Και αφού είναι έτσι τα πράγματα, και ο ΣΥΡΙΖΑ ένας ζωντανός οργανισμός, ενισχύστε στα πλαίσιά του τις δυνάμεις εκείνες που μοχθούν για το πολιτικό και κοινωνικό μέτωπο, εκείνες τις δυνάμεις και υποψηφίους που προέρχονται από τα κινήματα και δεσμεύονται ρητά για την επόμενη μέρα, εκείνες τις δυνάμεις και υποψηφίους που έχουν ένα πολιτικό, ηθικό και αγωνιστικό εκτόπισμα και δεν ενδιαφέρονται για μια θέση στο σκοτεινιασμένο ήλιο του γερασμένου συστήματος!

Προκήρυξη Μ-Λ Κ.Κ.Ε :ΝΔ-ΠΑΣOK μπροστά στις εκλογές συγκαλύπτουν τη γραμμή υποτέλειας στους ιμπεριαλιστές

ΝΔ-ΠΑΣOK μπροστά στις εκλογές συγκαλύπτουν τη γραμμή υποτέλειας στους ιμπεριαλιστές

Mέσα στη σκόπιμα σύντομη προεκλογική περίοδο και κάτω από τις στάχτες των πρόσφατων πυρκαγιών, τα δύο μεγάλα κόμματα ―και όχι μόνον― προσπαθούν να αποφύγουν τη συζήτηση κρίσιμων ζητημάτων για το λαό και τη χώρα, για να μη φανούν οι αντιλαϊκές τους επιλογές και να καταφέρουν έτσι να υφαρπάξουν την ψήφο των πολιτών. Έτσι στο απυρόβλητο παραμένουν και τα εθνικά θέματα, τα οποία μπορεί να φαίνεται ότι δεν επηρεάζουν άμεσα την «καθημερινότητα του πολίτη», προσφιλή προεκλογική έκφραση όλων των κομμάτων και των φερεφώνων τους (ΜΜΕ), όμως μέσα από την όξυνσή τους μπορεί να οδηγήσουν σε επικίνδυνες εξελίξεις και σε περιπέτειες το λαό μας αλλά και τους λαούς της ευρύτερης περιοχής. Εκτός αυτού, όμως, πολιτικές της ΕΕ και του ΝΑΤO (Oδηγίες, Κοινή Αγροτική Πολιτική, συμμετοχή της χώρας μας σε επεμβάσεις, εξοπλιστικά προγράμματα μαμμούθ κ.λπ.) επηρεάζουν άμεσα και καθοριστικά την οικονομική και κοινωνική ζωή της χώρας και κατ’ επέκταση την «καθημερινότητα του πολίτη».

Τι να πουν όμως για τα θέματα αυτά ΝΔ και ΠΑΣOK, όταν την πολιτική των κυβερνήσεών τους τη διαπερνά σαν κόκκινη κλωστή η γραμμή της εξάρτησης και της υποτέλειας, όταν δίνουν «γην και ύδωρ» στους ιμπεριαλιστές;

ΝΔ και ΠΑΣOK έχουν αποδεχτεί την πρόσδεση της χώρας μας στο άρμα της ΕΕ και έχουν προσυπογράψει όλες τις συμφωνίες (Μάαστριχτ, Λισσαβώνα, Ευρωσύνταγμα, o­nE, Μπολόνια, Σένγκεν κ.λπ.), που δημιουργούν ένα σιδερένιο πλέγμα σε βάρος των συμφερόντων της εργατικής τάξης και της νεολαίας: εργατικές κατακτήσεις, πολιτικά δικαιώματα και δημοκρατικές ελευθερίες, μισθοί και συντάξεις, υγεία και παιδεία μπαίνουν στο κρεβάτι του Προκρούστη, γίνονται φθηνή καύσιμη ύλη, οδηγούνται στο θυσιαστήριο για να ενισχύσουν την κερδοφορία, του καπιταλιστικού Μινώταυρου.

Στα πλαίσια αυτά όλοι οι Έλληνες υπουργοί Γεωργίας έχουν υπογράψει την ΚΑΠ και όλες τις αναθεωρήσεις της, πήραν όλα τα μέτρα που αυτές υπαγόρευσαν, βάζοντας τη θηλειά στο λαιμό της μικρομεσαίας αγροτιάς.

Τρεις φορές ο Καραμανλής σαν πρωθυπουργός πήγε στην Oυάσιγκτον για να ακούσει από πρώτο χέρι his master’s voice, ενώ η Ντόρα Μπακογιάννη, ΥΠΕΞ και εκλεκτή των Αμερικανών, πήρε ανοικτές θέσεις, σύμφωνες με τη θέλησή τους, με αποκορύφωμα την εσπευσμένη, μεταξύ των Ευρωπαίων «προθύμων», θέση της, για την εγκατάσταση νέων αμερικανικών πυραύλων στην ανατολική Ευρώπη, αλλά και στη χώρα μας. Στη θέση της, για μεγάλο διάστημα, στις κυβερνήσεις Σημίτη, βρέθηκε σαν ΥΠΕΞ ο σημερινός αρχηγός του ΠΑΣOK Γ. Παπανδρέου, ο οποίος με τον ίδιο τρόπο έπαιξε το ρόλο του κολαούζου και του πλασιέ των αμερικανικών θέσεων σε Βαλκάνια και Μέση Ανατολή. O ίδιος άλλωστε ο πρωθυπουργός του, ο Σημίτης, «αγαπημένο δίδυμο» των Αμερικανών με τον υπουργό του, με το «ευχαριστώ τους Αμερικανούς», στην κρίση των Ίμια, σφράγισε αυτή την πολιτική.

Στα πλαίσια αυτά οι κυβερνήσεις του ΠΑΣOK με τον Γιωργάκη ΥΠΕΞ μετέτρεψαν τη χώρα μας σε ορμητήριο των ιμπεριαλιστών, παραχώρησαν βάσεις, δρόμους, λιμάνια και αεροδρόμια στους φονιάδες, για να περάσουν τα νατοϊκά στρατεύματα και να κομματιάσουν τα Βαλκάνια και την πολύπαθη γειτονική Γιουγκοσλαβία. Η βάση της Σούδας στην Κρήτη έπαιξε και παίζει κρίσιμο ρόλο στην επέμβαση-επιδρομή και κατοχή του Αφγανιστάν και του Ιράκ. Oι κυβερνήσεις του ΠΑΣOK έστειλαν και η κυβέρνηση της ΝΔ διατηρεί ελληνικά στρατεύματα στις δεκάδες επεμβάσεις και κατοχές σε Βοσνία, Κόσσοβο, Αφγανιστάν και Ιράκ.

Στο ζήτημα του Κοσσυφοπεδίου από τη θέση για το απαραβίαστο των συνόρων της Σερβίας άλλαξαν γραμμή, τάχθηκαν ανοιχτά στο πλευρό των Αμερικανών και Ντόρα Μπακογιάννη σαν ΥΠΕΞ και Γ. Παπανδρέου σαν πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, βρέθηκαν να πιέζουν το Βελιγράδι για να αποδεχτεί την «ανεξαρτητοποίηση» του Κοσσόβου.

Με τόσες υπηρεσίες περίμεναν ανταλλάγματα από τους Αμερικανοευρωπαίους ιμπεριαλιστές. Αντί όμως γι’ αυτή ήρθε η αναγνώριση των Σκοπίων από την Oυάσιγκτον με το όνομα «Δημοκρατία της Μακεδονίας» και η επαπειλούμενη ένταξή της σε ΝΑΤO-EE, παρά τους λεονταρισμούς και τα υποκριτικά διατυμπανιζόμενα «βέτο» της ΝΔ και του ΠAΣOK, είναι έτοιμοι να ευθυγραμμιστούν στους ορισμούς των διεθνών κηδεμόνων τους.

Ένα δυνατό χαστούκι έφαγαν και στο Κυπριακό, με το διχοτομικό αμερικανοβρετανικό σχέδιο Ανάν, το οποίο απέρριψε κατηγορηματικά η πλειοψηφία του κυπριακού λαού. Και ενώ Μητσοτάκης και Μπακογιάννη, Σημίτης και Παπανδρέου υπερασπίστηκαν ανοιχτά το σχέδιο Ανάν, πίεσαν να γίνει αποδεκτό, επενέβησαν ωμά και ανοιχτά στα εσωτερικά της Κύπρου, με στόχο την απομάκρυνση του Κύπριου Προέδρου, θέλουν και σήμερα να επαναφέρουν από την πίσω πόρτα το κακόφημο αυτό σχέδιο και συνεχίζουν να απεργάζονται σενάρια σε βάρος του Τ. Παπαδόπουλου με τη βοήθεια και του ΑΚΕΛ.

Με διαδοχικές υποχωρήσεις των κυβερνήσεων του ΠΑΣOK και της ΝΔ, με τα ζεϊμπέκικα του Γ. Παπανδρέου με τον Γκιουλ και τις κουμπαριές Καραμανλή και Ερντογάν, μ’ έναν υπαγορευμένο από τους Αμερικανούς ελληνοτουρκικό διάλογο, έφτασαν σε σημείο το Αιγαίο να μετατραπεί σε αμερικανονατοϊκή λίμνη. Μέσα από τις συμφωνίες του Ελσίνκι και της Μαδρίτης, αναγνώρισαν ζωτικά συμφέροντα της Άγκυρας στο Αιγαίο, την ύπαρξη και την αναγκαιότητα για συζήτηση και άλλων ζητημάτων πλην του μέχρι σήμερα ενός και μόνο προβλήματος, της υφαλοκρηπίδας. Αυτό άνοιξε και άλλο τις ορέξεις της Τουρκίας που γέμισε με «γκρίζες ζώνες» στο Αιγαίο και αύξησε τον αριθμό των παραβιάσεων του ελληνικού εναέριου χώρου από τουρκικά μαχητικά.

Σαν συνέπεια, μάλιστα, εναέριας εμπλοκής είχαμε την πτώση ελληνικού μαχητικού και το θάνατο του Έλληνα πιλότου Ηλιάκη, με την κυβέρνηση Καραμανλή ουσιαστικά «να ποιεί την νήσσαν».

Αυτή είναι η πληρωμή από τους ιμπεριαλιστές της γραμμής της υποτέλειας που ακολούθησαν και ακολουθούν οι ελληνικές κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣOK. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, με διάφορες κατά καιρούς εκθέσεις αναμοχλεύουν και τα ζητήματα της Θράκης με τη χρησιμοποίηση της μειονότητας που ζει στην περιοχή.

Προκηρυξη Α.Σ.Κ.Ε

Όλοι μας βλέπουμε ή διαισθανόμαστε τι συμβαίνει στη χώρα και την κοινωνία μας και οι περισσότεροι αγωνιούν. Δεν αρκεί, φυσικά, αυτό. Πρέπει να γνωρίζουμε τα αίτια της κακοδαιμονίας μας και, επόμενα, να αποφασίσουμε τι πρέπει και τι είναι δυνατόν να γίνει, ώστε να αρχίσει η ανάστροφη πορεία, η ανάδραση.
ΓΙΑΤΙ, π.χ., κανείς, ιδιαίτερα νέος, δεν προσδοκά να ζήσει ανεκτά από τη νόμιμη εργασία του, αν έχει..., και εναποθέτει τις ελπίδες του στο τζόγο ή τα δάνεια, αν αρνείται ακόμη να γίνει απατεώνας ή αεριτζής; Και από την άλλη κάποιοι να επιδεικνύουν πλούτο μεγιστάνων, να γιγαντώνονται τα κέρδη των τραπεζών, οι υπεράκτιες αδιαφανείς εταιρείες και η ασύλληπτη διαφθορά, ακόμη και στην Υγεία, τη Δικαιοσύνη, τα Σώματα Ασφαλείας; ΓΙΑΤΙ,σε κάθε τομέα η παραγωγή εξαφανίζεται και η πολιτεία μας συντηρείται με εκρηκτικό σε μέγεθος δανεισμό και ξένα, ακόμη και γεωργικά(!), προϊόντα έχουν υποκαταστήσει τα δικά μας, ενώ ταυτόχρονα η χώρα μας κατακλύζεται από αφύσικα μεγάλο αριθμό μεταναστών (σε βάρος τελικά και των ίδιων);
ΓΙΑΤΙ, η δημοκρατία μας να λειτουργεί μόνο ονομαστικά, αλλού να
αποφασίζονται τα πάντα, κάτω από την έξαλλη προπαγάνδα των ασύδοτων Μ.Μ.Ε.; ΓΙΑΤΙ, οι υποτιθέμενοι πολιτικοί εκπρόσωποί μας και οι αυτοπροσδιοριζόμενοι σαν διανοούμενοι και πνευματικοί ταγοί, στη μεγάλη πλειονότητά τους να διαλύουν την Παιδεία μας, να επιχειρούν ενορχηστρωμένα να μας απογυμνώσουν από κάθε εθνικό, κοινωνικό, πολιτιστικό στοιχείο, που θα προετοίμαζε πολίτες μιας κοινωνίας με τα διακριτά γνωρίσματα και εφόδια επιβίωσης της στην πορεία της πανανθρώπινης κοινωνίας; Και ταυτόχρονα να ανέχονται κάθε ιταμή και παράλογη πρόκληση των γειτόνων μας και να αποδέχονται ακόμη και «περιορισμό των συνόρων μας» ή το επαίσχυντο σχέδιο Ανάν;

"Το να εξηγούμε τα πάντα προκαλεί νέες ερωτήσεις, οι οποίες μπορούν να αποφεύγονται, εάν μάθουμε να παγώνουμε ένα τμήμα πληροφοριών... Μια δόση κυνισμού και μερικές φορές υποκρισίας στον τρόπο παροχής πληροφοριών είναι απαραίτητη [Οδηγία της Κομισιόν (της "κυβέρνησης" της Ευρωπαϊκής Ένωσης) προς την ομάδα τύπου της. Ελευθεροτυπία 29/9/2000.]

Τι φταίει που φτάσαμε ως εδώ;

Υπάρχει εξήγηση, αναγκαστικά περιληπτική και σχηματική.

-Ζούμε σ' έναν κόσμο, ιδίως μετά την κατάρρευση του αντίπαλου δέους το 1990, που κυριαρχείται από τον κοντόφθαλμο ξέφρενο και χυδαίο καπιταλισμό του ασύδοτου κέρδους και της αδιαφορίας για τον άνθρωπο και το φυσικό περιβάλλον. Επιχειρούν να καταργήσουν ό,τι με αγώνες οι λαοί, εδώ και 150 χρόνια, κατέκτησαν και απροκάλυπτα προωθούν τις "κοινωνίες των 2/3", ξεγράφοντας από την ανθρώπινη ζωή ρητά τουλάχιστον το 1/3 των ανθρώπων, ακόμη και των δικών τους, διότι έτσι μόνο, λένε, εξασφαλίζεται η "ανάπτυξη"!! Και μάλιστα, παρουσιάζουν αυτό το σύστημα ως αναγκαστικό, νομοτελειακό μονόδρομο, παρά το ότι οι τριγμοί των αντιφάσεων και της κατάρρευσης του ακούγονται παντού και όχι μόνο στη Λατινική Αμερική.

"Η Ευρώπη (σ.σ.: εννοεί την Ε.Ε.) είναι σήμερα πολύτιμη, επειδή πειθαναγκάζει σε ιδιωτικοποιήσεις και φιλελευθεροποίηση, που καμιά εθνική κυβέρνηση δε θα ήταν σε θέση ούτε καν να ονειρευτεί. Διότι οι κυβερνήσεις, ακόμη και δεξιότερες από αυτήν του κ. Κολ, διατηρούν ευαισθησίες, έστω και για ψηφοθηρικούς λογούς [...] Η Ευρώπη είναι σήμερα πραγματική ευλογία θεού (σ.σ. για τους μεγαλοκαρχαρίες!!) [...] Κύρια ευεργετική συνέπεια του ευρώ είναι ότι εγκαθιστά επ' άπειρον λιτότητα εισοδημάτων των εργαζομένων στην Ευρώπη. Καμιά εθνική κυβέρνηση δε θα μπορούσε να επιτύχει αυτό το αποτέλεσμα." [Hans-Olaf Henkel ( Πρόεδρος Γερμανών Βιομηχάνων), Le Monde, 31/5/1999.]

-Στο δικό μας ευρύτερο χώρο εκφραστής αυτής της τάχα παγκοσμιοποίησης είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση (Ε.Ε.). Στόχος της (αναλυτικά στο βιβλίο μας ΑΣΚΕ-4) ο πλήρης έλεγχος και η απομύζηση των περιφερειακών χωρών (νεοαποικισμός), με στηρίγματα τις τοπικές ελίτ, που έτσι εξασφαλίζουν και αυτές την επιβίωση τους. Επιβάλλει σ' αυτές στυγνούς κανόνες διάλυσης της παραγωγής τους, ώστε να διαθέτει τα δικά της αντίστοιχα προϊόντα, ακόμη και γεωργικά άλλων, έξω από την Ε.Ε., χωρών, για να έχει ελεύθερη πρόσβαση στις αγορές τους. Εξαναγκάζει σε μειώσεις μισθών και συντάξεων, σε ανεργία, ώστε εύκολα και κερδοφόρα να ιδρύει τις δικές της επιχειρήσεις. Και ταυτόχρονα, για να αγοράζονται τα προϊόντα της, προωθεί μέσω των ληστρικών, εν πολλοίς δικών της, τραπεζών ένα φρενήρη δανεισμό, «για να κυκλοφορεί χρήμα»(!), απειλώντας ακόμη, μετά την αφαίμαξη του χρηματιστηρίου, και ό,τι ακίνητο απέμεινε στους δυστυχείς ιθαγενείς.

Για να τα επιτύχει αυτά, προωθεί στην εξουσία τους δικούς της ανθρώπους, με όργανα τα Μ.Μ.Ε., τις "Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις" τους(!) και τους αδρά αμειβόμενους με διάφορους τρόπους "διανοουμένους" μας, που αποδέχονται κάθε "ντιρεκτίβα" και κάθε "συνθήκη" της, που μας αλυσοδένουν συστηματικά. Και αυτοί είναι ιδιαίτερα απαραίτητοι για την Ε.Ε., γιατί στην Ελλάδα έχουμε άλλη ιστορική διαδρομή, πάντοτε αντιθετική προς τη δική τους, άλλη γλώσσα, κουλτούρα, θρησκεία, παραδόσεις, κοινωνικές σχέσεις κι έτσι πρέπει να αφανισθεί με τις ενέργειές τους κάθε τι που ονομάζεται εθνικό, ελληνικό ή ορθόδοξο και να ευνοηθεί όποια διεκδίκηση ή επίθεση των γειτόνων μας.

Γιατί δεν αντιδρά η κοινωνία μας

Είναι γεγονός πως για λόγους ιστορικούς (δες ΑΣΚΕ-4) δεν έχουμε τυπικά διακριτές τάξεις, που θα αγωνίζονταν για τα δικά τους, έστω, συμφέροντα (ακόμη και η παλαιότερη εργατική τάξη αποτελείται τώρα εν πολλοίς από τους μετανάστες, υποκείμενους ακόμη σε άγρια εκμετάλλευση). Επικρατεί όντως μεγάλη κοινωνική κινητικότητα. Όλοι, δυνητικά, θα μπορούσαν να εκτιναχθούν στην κορυφή(!), να αποτελέσουν τα "νέα τζάκια" του Γιωργάκη. Αυτή η "άνοδος" όμως δεν είναι αποτέλεσμα μιας, άδικης έστω, παραγωγικής διαδικασίας, αλλά μεταπρατικά, αεριτζήδικα συνήθως, δημιουργήματα μιας επιδοτούμενης διαφθοράς, Χωρίς αυτή δε θα μπορούσε να διατηρηθεί το σύστημα, που στηρίζεται στη συνενοχή και, έτσι. στην ανοχή και την αδιέξοδη ελπίδα της ατομικής επίλυσης του γενικού κοινωνικού προβλήματος.

Αυτό και άλλα (π.χ. η αγωνία και για την επιβίωση) οδηγούν στην απαισιοδοξία, την ανασφάλεια, την παραίτηση από την πραγματική πολιτική και την πρόσδεση στις πελατειακές, πράγματι αδιέξοδες, σχέσεις, και, δυστυχώς, περισσότερο τους νέους ανθρώπους.

Η πρόταση του ΑΣΚΕ

Σήμερα τουλάχιστον, ο εθνικός χαρακτήρας της πορείας κάθε χώρας θεωρείται πλέον κοινά παραδεκτός, εκτός από τους συναισθηματικά δέσμιους δογματικών αντιλήψεων ή τους επ' αμοιβή παντός είδους υποστηρικτές (μεταξύ τους και τέως αριστεροί) των διαφόρων "παγκοσμιοποιήσεων", χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν επιβάλλεται η αλληλοβοήθεια των λαών. Απαιτείται, έτσι:

Α) Εθνική Ανεξαρτησία, αυτόνομη και αυτόβουλη δράση για όσα οι ίδιοι οι λαοί αποφασίζουν. Δε νοείται να δεχόμαστε την υποδούλωση στην Ε.Ε. και τα συμφέροντά της και ταυτόχρονα να ελπίζουμε σε δική μας ανάπτυξη και κοινωνική δικαιοσύνη. Δε νοείται να θέλουμε την επιβίωσή μας ως λαός, χώρα ή έθνος και ταυτόχρονα να δεχόμαστε τους εδώ τοποτηρητές των Η.Π.Α. και της Ε.Ε. ότι θα μας «προστατεύσουν». Τον δεδομένο και τον εθελόδουλο κανένας, ποτέ, δεν υπολογίζει. Το ακριβώς αντίθετο ισχύει, κι ας κινδυνολογούν οι «παπαγάλοι» τους. Σχέσεις καλές με όλους, με αμοιβαίο όφελος φυσικά, απελευθέρωση όμως από κέντρα, όπως Ε.Ε. και NATO , που μόνο για τα συμφέροντά τους κόπτονται, με δικό μας κόστος...

Β) Κοινωνική Δικαιοσύνη και, ναι, Σοσιαλισμός παρά τη δυσφήμηση που υπέστη ο όρος, απ' όσους τον διαστρέβλωσαν ή τον καπηλεύονται.

Όλα δείχνουν, ανάγλυφα, το αδιέξοδο στο οποίο οδηγούνται τα συστήματα της ασύδοτης "Ελεύθερης Αγοράς" (που δεν είναι καν ελεύθερη) και του απεριόριστου και ανεξέλεγκτου κέρδους. Όποιο σύστημα δεν έχει πραγματικό επίκεντρο την ολόπλευρη ανάπτυξη όλων ανεξαιρέτως και την ισόμετρη ή ανάλογη, έστω, ικανοποίηση των αναγκών τους, είναι πλέον καταδικασμένο σε αυτοκαταστροφή. Δε νοείται, λογικά, πλέον παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών κοινωνικής αναγκαιότητας να βρίσκεται σε χέρια ζηλωτών του ίδιου κέρδους και μάλιστα ξένων. Υγεία, Παιδεία, παραγωγικά μέσα κεντρικής σημασίας, πληροφόρηση, πολιτισμός, όλα κάτω από εθνικό κοινωνικό έλεγχο και προστασία, και όχι, αναγκαστικά, κρατικό. Όσο για τα μέσα, τους πόρους, όλοι γνωρίζουν ότι διαθέτουμε άφθονες πηγές και ανθρώπινο δυναμικό, φθάνει να θέλουμε εμείς να τα χρησιμοποιήσουμε για δικό μας όφελος και πάντοτε όχι σε βάρος των άλλων.

"...Όλοι εκείνοι που αποχτούνε μεγάλα πλούτη η μεγάλη δύναμη, τ' αποχτούνε ή με δόλο η με βία� και στερνά, τα όσα βάλανε στο χέρι ή με απάτη ή με το ζόρι, τα κολάζουν με ψεύτικο όνομα και τα λένε κέρδος, για να κρύψουν την αισχρότητα του αποχτήματός τους..." (Νικολό Μακιαβέλι)

Γ) Προστασία, διεύρυνση και εμβάθυνση της Δημοκρατίας

Προϋπόθεση για τα προηγούμενα είναι η πραγματική Δημοκρατία και όχι μόνο η πολιτική. Όταν η Δημοκρατία μπορεί να λειτουργήσει ελεύθερα (και αυτό εξαρτάται από μας), τότε αναγκαστικά η κατάληξη θα είναι τα παραπάνω. Η Δημοκρατία δεν είναι μόνο, όμως, μέσο για τα προηγούμενα, αλλά και αυτοσκοπός, εκεί όπου πραγματικά επιδιώκεται αυτόνομος, αυτοαναπτυσσόμενος, αυτοσυνείδητος άνθρωπος-πολίτης. Τότε δε θα νοείται να υπάρχουν εκπρόσωποι δοτοί ξένων ή εντόπιων κέντρων. Ούτε χειραγώγηση με οποιοδήποτε τρόπο της κοινής γνώμης. Ούτε, φυσικά, Μ.Μ.Ε. στα χέρια του πλούτου, εντόπιου ή ξένου.

"Που πήγε η μέρα η δίκοπη, που είχε τα πάντα αλλάξει; Δε θα βρεθεί ένας ποταμός, να' ναι για μας πλωτός;" (Γιώργος Σεφέρης) "Καλοί μου άνθρωποι, πως μπορείτε να σκύβετε ακόμη; να μη χαμογελάτε; Ανοιχτέ τα παράθυρα! ..Αστράφτει ο κόσμος, ακούραστος. Κοιτάχτε." (Γιάννης Ρίτσος)

Δ) Πολιτισμός αυτοαναπτυσσόμενος και συνεχώς εμπλουτιζόμενος

Όλα τα προηγούμενα, σε όποιο βαθμό κι αν πληγούν, θα υπάρχουν πάντα ελπίδες ανάκαμψης. Αν όμως πληγεί ο πολιτισμός ενός λαού, ενός έθνους, αν με τεχνητά, έξωθεν υποκινούμενα, μέσα καταστραφεί η ιδιοσυστασία του, αποτέλεσμα μακρόχρονης ιστορικής πορείας δοκιμασιών, δοκιμών, εκφράσεων, εκδηλώσεών του, τότε τα πάντα θα έχουν χαθεί. Δε θα υπάρχει δυνατότητα έστω κάποιας αντίδρασης στην υποταγή και τον αφανισμό.

Αυτό τώρα επιχειρείται, ολόπλευρα και συστηματικά. Να γίνουμε άμορφη μάζα, εύκολη λεία των όποιων παγκοσμιοποιήσεων. Χωρίς γλώσσα, χωρίς ιστορία, χωρίς πίστεις, θρησκευτικές ή μη, χωρίς "μύθους" ή εθιμικές τελετουργίες, εκδηλώσεις, συμπεριφορές, χωρίς κανένα πλαίσιο αναφοράς, άρα πραγματικής επικοινωνίας. Ειδικά για μας, όπως αναφέραμε προηγούμενα.

Το τι τα παραπάνω συνεπάγονται ότι πρέπει να κάνουμε είναι σχεδόν αυτονόητα. Καμιά ανοχή σε όσους, τάχα προοδευτικούς, επιδιώκουν την αλλοτρίωσή μας απ' ό,τι μας χαρακτηρίζει και μας βοηθά στην επιβίωσή μας. Και ό,τι είναι ατελές, εμείς στην πορεία θα το εμπλουτίσουμε, όπως θα θελήσουμε εμείς και όχι αυτοί.

Πρόσκληση: Στους αναγνώστες αυτού του, περιληπτικού, κειμένου εναπόκειται να κρίνουν ποιοι από τους "γνωστούς" πολιτικούς ή κόμματα ειλικρινά αποδέχονται και αξιόπιστα υπόσχονται να αγωνιστούν για την πραγμάτωση των παραπάνω. Δεν είμαστε, φυσικά, μόνο εμείς που πιστεύουμε σ' αυτά. Ελπίζουμε να συναντηθούμε κάποτε ή και σύντομα, μετά την αλληλογνωριμία μας. Και όσοι αισθάνονται ότι είναι, έστω και μερικά, έτοιμοι να συνδράμουν σ' αυτή την πορεία, ας μας βοηθήσουν, όπως αυτοί θα νομίζουν, και όχι μόνο εκλογικά.

Η Εκτελεστική Επιτροπή Καργόπουλος Νίκος Καρναβάς Θοδωρής Λαουρδέκης Γιώργος Λεοντόπουλος Νίκος Μπινίκου Πόπη Παλλαδινός Δημήτρης Στενός Σήφης Χατζηεμμανουήλ Μανόλης

ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ (Α.Σ.Κ.Ε.)

Την Κυριακή ας μην ξέχασουμε να μαυρίσουμε την Μαυρέτα ...Αχ Συγνώμη την Μαριέττα